Düştüm Bir

Düştüm Bir

“Akşam olur mapushane kilitlenir Kimi kağıt oynar kimi bitlenir Kiminin temyizden evrakı gelir Düştüm bir ormana yol belli değil Yatarım yatarım gün belli değil. Mapushane içinde üç ağaç incir Kollarım kelepçe boynumda zincir Zincir sallandıkça her yanım sancır Düştüm bir ormana yol belli değil Yatarım yatarım gün belli değil.”Akşam olur mapushane kilitlenir der şiir. Bu yıl bazen duygu ve düşüncelerimle kapana kısılmış, duvarlarla çevrili hissettiğim zamanlar oldu. Ama anladım ki her karanlığın, her sıkıntının ardında ferahlık vardır. Ayrıca dünya her ne kadar herkesin birbirine benzediği, sadece tüketen ve kendi doğrularını dayatan, acının ve gözyaşının hakim olduğu koca bir hapishaneye dönüşse de, buna karşı dünyayı daha yaşanılası, daha iyi bir yer haline getirmek için önce kendimi ardından çevremi iyileştirmeye, geliştirmeye adadım. Kimi kağıt oynar kimi bitlenir… Hayat herkes için farklı mücadelelerle dolu. Bu yıl, başkalarının mücadelelerini yargılamamayı, kendi yolumu çizmek için başkalarının hikayelerine kulak vermeyi daha iyi öğrendim. Hepimizin içinde bulunduğu şartlar farklıydı; kimimiz eğlenirken, kimimiz hayatın sert gerçekleriyle savaşıyorduk. Ama anladım ki herkesin bir yolu, bir hikayesi var ve herkesin hikayesi kıymetli. Kollarım kelepçe, boynumda zincir… Hayat bazen zincirler vurur insana. Kaygılar, korkular, başarısızlık korkusu… Ama 2024, bu zincirlerin sadece birer düşünce olduğunu fark etmemi sağladı. Kendi sınırlarımı aşmayı, kelepçeleri kırmayı başardığıma inanıyorum. 2025’te bu zincirlerden tamamen kurtulma hedefiyle. Artık korkuların beni değil, benim korkularımı yönlendirdiğim bir yıl olmasını diliyorum. Yatarım yatarım, gün belli değil… Zaman hızla akıp gidiyor, farkındayım. Belli olmayan günleri, bir an önce gelsin diye beklemek yerine her anı dolu dolu yaşamayı seçtim. Bu yıl her günü, her anı öğrenmek, üretmek, paylaşmak ve sevdiklerimle anlamlandırmak için uğraştım. 2025’te bu mücadeleye daha bilinçli ve daha kararlı bir şekilde devam edeceğim. Hapishane içinde üç ağaç incir… En zor anlarda bile hayat bir umut verir insana. Kendime ve çevremdekilere daha çok inandım. 2025’te bu umudu büyütmek, dallarını genişletmek ve gölgesinde daha fazla kişiyi barındırmak temennim. Zincir sallandıkça her yanım sancır… Hayatın salladığı zincirler belki can acıtıyor ama bana direnmenin, yeniden ayağa kalkmanın ve yeniden başlamanın gücünü de veriyor. Bu yıl edindiğim her tecrübe, bana sancıların büyümek için bir işaret olduğunu öğretti. Sonunda, düştüm bir ormana yol belli değil… Hayat, bir orman gibi. Yollar bazen kaybolur, bazen sis çöker ama her zaman bir çıkış vardır. 2024, bu ormanda yolumu bulmam için güzel bir sene oldu. Yeni yıl; kaybolan yolları bulduğumuz, zincirleri kırdığımız ve karanlık geceleri aydınlattığımız bir zaman olsun. Dünya’nın koca bir hapishaneye değil de zulmün son bulduğu, herkesin eşit ve özgür yaşam hakkına sahip olduğu bir yere dönüşmesi dileğiyle… PERGELLİ NUH UĞUR